Duizenden jaren leefden de mensen in dit gebied met de grillige rivier. En de vroegere bewoners hebben zich altijd afgevraagd hoe het kwam dat aan beide zijden van de vlakte waarop zij woonden heuvels lagen.

Een oud verhaal zegt dat die heuvels aan elkaar vastzaten als een lange heuvelrug. Achter die heuvelrug stuwde het water zo hoog op dat alleen de topjes van de heuvel bewoonbaar waren. Reuzen hebben toen, om de mensen te helpen, een doorgang gegraven voor het water. De Rijn kon zijn weg naar zee vervolgen. Soms met veel water en soms met weinig waardoor het gebied regelmatig onder water stond. De mensen pasten zich aan aan de overstromingen en bouwden hun huizen op terpen of hoger gelegen oeverranden. Huizen werden zo gebouwd en ingericht dat de benedenverdieping snel ontruimd kon worden en met vereende kracht wierp men een stelsel van dijkjes op. Er ontstond een delicaat evenwicht tussen de nukken van het water en de noden van de mens. Het rivierwater voerde vruchtbare klei aan, waarop het goed boeren was. In de middeleeuwen was dit gebied de kraamkamer van Holland: rijke boeren uit het westen lieten hun vee hier op de vruchtbare grond grazen en de unieke combinatie van zand en klei bleek ideaal voor fruittelers. Tot op heden zie je de sporen van de grillige rivier in het landschap die daarbij zijn vruchtbare klei in dit gebied afzette. Onveranderd plukken, tot op de dag van vandaag, mens en dier daar de vruchten van.