Hier aan de Aerdtsedijk is het vaak niet pluis. Aan deze kant van de Oude Rijn kan het afgrijselijk spoken. Weerwolven en witte wieven sluipen er langs de huizen. En ook de duivel zelf houdt de mensen in zijn wurgende greep.

In een boerderij daar op de Aerdtsedijk hadden de mensen veel last van een zwarte hond. De mensen hadden hem als waakhond in huis gehaald. Maar het beest begon steeds meer vreemde kuren te vertonen. Overdag kroop ‘ie als een kat langs een houten pilaar van het achterhuis omhoog. Dan lag ‘ie de hele dag te slapen op een balk van het gebint. Hoe je ook riep, hij was niet naar beneden te krijgen. Maar als het begon te schemeren, kwam die hond naar beneden. Dan ging hij aan het grommen en grauwen en hij beet de iedereen die bij hem in de buurt kwam, in de benen. Hier konden alleen gezegende duiveluitdrijvers iets tegen uitrichten. Dus vroegen die mensen in Aerdt of de paters van Babberich langs wilden komen. Toen de paters in het achterhuis van de bewuste boerderij kwamen, zagen ze de zwarte hond als een kat op een gebint liggen. Snel sloegen de beide monniken een paar kruistekens en baden ze een Weesgegroetje. Maar de hond had helemaal geen trek om naar beneden te komen. Daarop tekende een van de paters met een stok een grote cirkel in de lemen vloer van de deel pal onder het gebint. En in die cirkel tekende hij een groot kruis. En hoe dat afloopt…