‘t Gelders Eiland heet niet voor niets eiland. Het is ook lang een echt eiland geweest. Ingesloten door rivieren en alleen bereikbaar met bootjes of via een veerpont. De bewoners van dit eiland werden verbonden door het leven met de rivieren. Het heeft gezorgd voor vruchtbaar slib om te boeren en stenen te bakken maar het kon tegelijkertijd ieder moment de oogst vernielen of huizen verwoesten.

‘t Gelders Eiland hoort tot de vruchtbaarste gebieden van Nederland. Honderden jaren geleden al werden hier de koeien vetgemest voor de rijkelui in de randstad. Aardappels, graan, maïs, fruit, noem maar op. Het is een fantastisch gebied om te boeren. En niet alleen voor boeren maar voor iedereen. Loop langs de huizen aan de dijken en je ziet het: een paar koeien, een handvol schapen, kippen, een flinke moestuin, appel-, pruimen en perenbomen, honing en walnoten. Overal zie je wel één, twee of soms drie kerktorens aan de horizon. Ieder dorp heeft zijn eigen kerk. Vaak nauw verbonden met de schutterij en het verenigingsleven. Tijdens de reformatie werden katholieke kerken getransformeerd naar protestante kerken en pastoors werden eenvoudigweg dominee. Later zijn veel van de kerken weer katholiek geworden. Verschillende religies hebben altijd vreedzaam naast elkaar geleefd. Het eiland is in feite nog steeds een eiland. Er zijn bruggen gekomen en het water is geen vijand meer. Iedere ochtend gaat er een stroom van scholieren naar de middelbare school in Zevenaar. Veel gaan daarna studeren en trekken de wijde wereld in. Toch is dit geen leegloopgebied. Er is een buitengewoon actief verenigingsleven en in 2012 is het aantal inwoners zelfs licht gegroeid.