Rien van den Heuvel laat zijn fantasie de vrije loop zoals de oude Rijn ooit ook zijn vrije loop door het landschap nam.

Ooit stroomde de Rijn rechtdoor. Hij is water. Hij wil stromen naar de plaats waar al het water bij elkaar komt. Hij wil naar zee. Maar eens zag hij hier in de lage landen Reina. Wat een vrouw. Op zijn lange reis zag Rijn geen vrouw lieflijker dan zij. Brede heupen om op te kunnen bouwen. Haren als golvend goudgeel graan. Wangen als bellefleuren. Lippen als kersen. Roomwitte armen die je zachtjes kunnen wiegen. De verliefde Rijn splitste zich hier onmiddellijk bij de ingang van dit land om Reina in meerdere armen te kunnen omhelzen. Reina schrok van hem en vluchtte naar de kust. En daar op het strand zag Nord, de koning van de zee, haar angstig rennen. ‘Ik kom je redden, mooie vrouw. Achter de horizon heb ik een kasteel vol bedienden, goud en juwelen.’ En Nord nam haar mee. Hartstochtelijke Rijn geeft de moed nooit op. Daarom blijft hij steeds maar geschenken voor Reina aanvoeren. Alles wat in Europa los en vast zit, neemt hij mee naar zijn delta omdat hij er van overtuigd is dat ze ooit terug zal komen. Daarom doordrenkt hij voortdurend dit gebied tot in al zijn vezels. Maar je moet met de onstuimig verliefde Rijn wel goed om kunnen gaan, want niet zelden toont hij zich een wilde minnaar. Met dijken en gemalen moet je zijn ongebreidelde passie in toom houden. Maar beknel hem niet. Je moet hem de ruimte geven, zijn land verdedigen en gebruik maken van de goede gaven die hij al duizenden jaren meebrengt.