De kennis en kunde van de waterbeheersing ontwikkelde zich snel. Het was immers handig om te weten waar, wanneer en hoe het water loopt. Met behulp van dijken, gemalen, sluizen en weteringen werd het land kunstmatig droog gehouden. Grote watermassa’s concentreerden zich in de rivierloop, ingekaderd door een stelsel van dijken. En daarachter leefden de mensen, in een waan van veiligheid.

Maar waar het stijgende water vroeger de ruimte had om rustig zijn weg te zoeken, was het nu ingesloten. En bij extreem hoog water en harde wind kon het alsnog mis gaan. En dan ging het ook goed mis: bij een dijkdoorbraak werden enorme gaten geslagen en sloegen miljarden liters water op het land en stroomden ze over het eiland, waar de mensen hun leven hadden ingericht op een leven zonder overstromingen. Zo’n dijkdoorbraak was een enorm geweld. De sporen hiervan zijn nog steeds te zien aan de dijken op ‘t Gelders Eiland. Als eerste werd er na zo’n doorbraak een nooddijkje gemaakt als het water voldoende gezakt was. Dat kon niet op de plek van de doorbraak want daar was een diep gat geslagen. Dat gebeurde dus vaak aan de achterkant of de voorkant van dat gat. Als alles weer hersteld was bleef het gat achter en een flinke kronkel in de gerepareerde dijk. Zo zijn de ooit rechte dijken van de Driedorpenpolder veranderd in kronkel- en slingerdijken met gaten (wielen worden ze hier genoemd) aan weerszijden van de dijk. Deze gaten zijn nu geliefde plekken voor vissen, vissers en vogels en worden door het vee gebruikt om uit te drinken.