De mens en het water leefden met elkaar in een delicaat evenwicht. Het water in de ondiepe rivierbeddingen kabbelde met de seizoenen rustig over de akkers, het vruchtbare slib achterlatend. De mensen namen dan tijdelijk het bootje naar de kroeg of kerk en hingen hun sokken bij het vuur te drogen om, wanneer het water eenmaal teruggekabbeld was, het land te gaan bewerken. Op zeer bescheiden schaal werd het water omgeleid, tegengehouden of doorgelaten op plekken die de mens gunstig waren.

Maar het land was vruchtbaar en de bevolking groeide. Rond de 11e eeuw kwam er behoefte aan grotere stukken land die het hele jaar door droog bleven zodat er makkelijker geboerd kon worden. Dat kon door de aanleg van dijkjes. Nadeel was er wel voor de dorpen die verderop gelegen waren. Zij kregen meer water te verwerken. En in Pannerden wilde ze best het water van Aerdt opvangen, maar niet als zij hun eigen water ook niet kwijt konden. Er werd dus links en rechts nog wel eens een dijkje doorgestoken door een buurdorp om van de wateroverlast af te komen. De bevolking bleef groeien en uiteindelijk moest er echt samengewerkt worden om dit water kwijt te raken. Ze moesten over hun oude rivaliteit heenstappen. Uiteindelijk hebben de dorpen Herwen, Aerdt en Pannerden hun dijken op elkaar aangesloten en is de Driedorpenpolder ontstaan, met een stoomgemaal om het overtollige water kwijt te raken. Een gezonde rivaliteit tussen de drie dorpen is er altijd nog, maar niet meer als het over het bedwingen van het water gaat.