In 1707 werd het Pannerdensch Kanaal aangelegd om weer water van de Waal naar de Rijn te laten stromen zodat de Rijn weer bevaarbaar werd. De rivier begon toen haar loop te veranderen en kwam steeds dichter naar het oude Herwen toe. Met angst en beven zagen de bewoners van het kleine dorpje, een kerk en 12 boerderijen, de rivier ieder jaar dichterbij komen.

De bewoners bouwden dijkjes en daarna reservedijkjes maar het mocht niet baten. De rivier was onstuitbaar. Regelmatig stroomde het water van de Waal in de oude Rijn en dijken braken door tot voorbij Utrecht en in de buurt van Amsterdam. Dat waren rampen die grote verwoestingen en panische angst teweeg brachten in het rijke hart van Nederland. Pas toen kreeg men in Holland door dat het niet voldeed om hun eigen land met dijkjes te beschermen. Ze moesten naar het oosten van het land, waar de rivieren zich splitsen, om daar gezamenlijk maatregelen te nemen. Daarvoor moesten ze samenwerking zoeken met de machtige koning van Pruisen, die toen de scepter zwaaide over dit gebied. Duizenden arbeiders met moderne materialen trokken richting ‘t Gelders Eiland om daar een dijk te bouwen die de lokale boeren nooit hadden kunnen bouwen. In 1771 was het zover en lag deze enorme dijk hier. Deze dijk beschermt tot op de dag van vandaag heel Nederland tegen overstromingen. En de Herwenaren? In 1760 is het oorspronkelijke Herwen verzwolgen door de rivier. Herwen is opnieuw opgebouwd aan de andere kant van misschien wel de belangrijkste dijk van Nederland.